Sarah Heindrich
“Een onomatopee (bijvoorbeeld “roekoekoe”) is een woord dat fonetisch het geluid dat het beschrijft nabootst of suggereert.” Fascinerend, vind ik dat. Ik betrap mezelf er vaak op dat ik zelf een soort van onomatopeeën maak. Een voorbeeld: in een gesprek over edelstenen in een zakje, riep ik (voor ik er zelf erg in had) “klingeling!” als zijnde het woord voor het geluid dat de edelstenen maken wanneer ze in het zakje klingelen. Is dit onbewust een manier om informatie snel auditief te verwerken? Hebben andere mensen ook deze ietwat gekke neiging? Of is het gewoon heel logisch van mijn hersenen om taal direct te verbinden aan objecten en hun betekenis? Ik denk dat dit ook wel is hoe taal in eerste instantie is ontstaan: klanken van handelingen/objecten/dieren vertalen naar woorden die betekenis zijn gaan dragen. In dit opzicht zou Francis beter “knor” kunnen heten en camera beter “klik.” Is er ook een geluid te koppelen aan kunst?