Robin Zeekaf
‘Stöðvarfjörður. Ooit wel eens van gehoord? Ik eerst ook niet, tot ik deze zomer in dit prachtige plekje in IJsland vrijwilligerswerk ben gaan doen. Ineens zat ik in een vreemd land, onbekend dorp, verbluffende omgeving met allemaal nieuwe mensen. Een van de dingen die ik had bedacht om de andere vrijwilligers en culturen beter te leren kennen was het groeten van iedereen in zijn of haar eigen taal. Elke ochtend pijnigde ik mijn hersens over wat goedemorgen ook alweer was in het Spaans, Italiaans, Russisch… En ook in de avond kon iedereen een groet uit eigen taal van mij verwachten. Op een van de eerste avonden zei ik goedenacht tegen mijn vriendin Ema uit Mexico: ‘’buenos nachos Ema’’ zei ik vol overtuiging. Ze keek me aan, haar ogen glimmend van plezier waarna ze in het Engels zei: ”Robin, het is buenos noches, niet buenos nachos. Je hebt me zojuist een ‘fijne nachos’ gewenst”. Ik barstte in lachen uit en sindsdien ben ik haar de hele zomer op die manier blijven groeten. Zo zie je maar dat een dom, klein foutje het begin kan zijn van iets heel moois!’